Daha yeni uyanmaktaydı doğa erken geleceğini bilemediği bahara

Oysa ilk papatyasını cömertçe sermişti sergisinde yol kenarlarına

Bi’haber yaşantındasın ey sevgili, pek haberdar sanarak kendini yaşam üstüne

Bak işte erken yitip gidecek çiçeklerden bir farkın yok kanaatindeyim sana dair.

Şimdi sarmaş dolaş sarmaşıklı bir bahçe duvarına benzeyen yalnızlığımın

Çatlaklarını örter mi bu papatyalar?

Çok uzaklara dikilmiş yolcu beklercesine dalmış gözlerime fer olur mu bu bahar?

Ah ne mümkün! Bu ilki değil ki kim bilir kaçıncı nevbahar!

Ey sevgili! Sanmaktasın ki nefrettir içimdeki, kömür gibi kararmış bahtsızlığımı

Yormaktasın acemi bir terk edişe.

Oysa feyzindeyim uyanmakta olan bilincinin ilkbaharına.

Bir uzak anımsama olur üstüne fazla düşünmeden yaşayacağın

Her ömür kendi sağlamasını yapar yaşadıklarıyla

Her ömür kendi kendine çözer simyasını yaşantısının

Her ömür zamanı geldiğinde üzülür en çok elinden avucundan kaçanlara

Her ömür kendi yalnızlığında müebbettir.

İlkbahardır artık

İlk papatyayı gördüm ya neyleyeyim

Derman olur mu bilmem çatlaklarıma?

Ferman olur mu bu yazım bilemem gayrı

Belki bakaya kalır yalnızlığım belki tezkeresini alır müebbedinden.

Mahir Elhan

27- 02 -2008

Çarşamba